Drie beslissende momenten die hebben gezorgd voor een persoonlijke en zakelijke doorbraak
Jarenlang was ik alleen maar aan het geven en durfde ik niets te ontvangen. Ik vond het lastig om een goede prijs te vragen voor mijn werk. Ik durfde zelden nee te zeggen. Ik betaalde ik alles voor iedereen. Discussie gesloten. (is nooit geopend zelfs). Er zijn drie specifieke momenten binnen één jaar die een doorbraak hebben gebracht hierin en die ervoor hebben gezorgd dat ik inmiddels mag ontvangen. Deze wil ik graag met je delen.
Moment 1: Sparren met mijn mastermind groep
Het eerste moment was tijdens een avond met mijn mastermind groepje. Zij vertelden me dat ik altijd wilde betalen omdat ik daarmee de controle kon houden over de relatie. BAM. Een rechtse. Die kwam hard aan. Ik wist direct dat ze gelijk hadden. Door mijn jeugd heb ik vroeger veel moeite gehad met vertrouwen en overgave. En door zelf alles te betalen stond ik nooit in de schuld bij iemand. Ik behield de controle.
Moment 2: Surinaams eten halen
Het tweede moment was toen Sanne (mijn liefste) en ik bij het gezin van mijn zus zou eten. We hadden een goed plan: het zou Surinaams worden. Mijn zus en ik stapten in de auto en tien minuten later stonden we bij de Surinamer. Ik bestelde en wilde afrekenen. Mijn zus antwoordde dat zij graag wilde betalen. Belachelijk. Absoluut niet. Vervolgens betaalde ik voordat m’n zus de kans had gehad om te betalen. Later hoorde ik van Sanne dat m’n zus aan haar had gevraagd of ze mocht meebetalen. Ze vroeg het niet meer aan mij, want ze wist wat het antwoord was. Pijnlijk! Ik ontnam mijn zus, waar ik zielsveel van hou, de kans om iets terug te geven en bij te dragen. En dat terwijl we een gelijkwaardige relatie hebben.
Moment 3: Karakterweekeind in Schotland
Het derde moment heeft de meeste impact op me gehad. In april 2015 ben ik met een karakterweekeind van de 4e Musketier naar de Schotse hooglanden geweest. Om daar met een groep mannen drie dagen lang te hiken met 20kg bagage op m’n rug. Mijn goede vriend Hugo Bakker was mee. Na anderhalf uur lopen op de eerste dag sprong ik over een rivier. Toen mijn voet de grond raakte klapte mijn enkel dubbel. KNAK. AU. Pijnlijk. Maar we moest nog zo’n 40 kilometer. Enkel ingetapet, tanden op elkaar en doorgaan. Dat ging eigenlijk best prima.
De dag erna was mijn enkel wel wat pijnlijk maar niet zo pijnlijk dat ik niet meer kon lopen. En dus gingen we vol goede moed op weg. Toen we een hoge berg op klommen liep ik voorop. Ik zou wel even laten zien dat ik een bikkel was. Naar boven ging prima. Aan de andere kant van de berg moesten we ook weer naar beneden. Dat ging minder. Strompelend over de losse keien moest ik bij iedere stap pijn incasseren. Dit was niet vol te houden. Kiezen op elkaar en gewoon doorlopen. Na honderd meter gestrompeld te hebben vroeg iemand uit de groep achter ons (de ‘vegers’) of hij m’n tas over kon nemen. Belachelijk. Doe normaal. Ik laat wel even zien dat ik het zelf kan. En dus ging ik door. Stap voor stap.
“Je zou ons een plezier doen als jij je tas afgeeft”
Tien minuten verder riep een van de vegers; ‘Je zou ons een plezier doen als jij je tas af geeft. Dan kunnen we wat sneller lopen. Je bent ons meer tot last door de tas zelf te willen dragen dan door deze af te geven’. Ah. Ik was hun dus tot last door zelf mijn tas te blijven vast houden. Dat kon ik niet hebben. Maar afgeven was ook zo’n grote stap. Dat zou ik, Dé Bart van den Belt van de Schotse Hooglanden’, toch niet zomaar kunnen laten gebeuren. Hugo keek me aan en gaf me een knikje. Afgeven die hap. En dat deed ik. Op het moment dat ik mijn tas los liet brak er iets in me. Honderden meters lang stroomden de tranen over m’n wangen. Dat was op de steile bergrichel nog gevaarlijk ook. Hugo bleef de hele tijd naast me lopen. En dat terwijl hij echt een atleet is en veel sneller kan. Held.
Deze laatste ervaring is beslissend geweest om te leren ontvangen en mezelf over te geven. Ik ben er nog niet, maar het begin is gemaakt.